Sundag ettermiddag var Osasalen omgjord til ei stova med dunkel belysning, der publikum sat i ring rundt trioen i 1982. Om ein lukka auga opna det seg eit eventyrleg skogslandskap. Frå trøorgelet mana Sigbjørn Apeland fram skjøre solstrålar som glimra i den mosegrodde skogbotnen, medan Øyvind Skarsbø sine sildrande symbalar viste veg inn i eit vart mørkre.
I dét Nils Økland reiste seg med hardingfela kunne ein skimta ein skugge mellom trea. Kva var det som skjulte seg der inne? Publikum vart trollbundne og var viljug med på reisa.
Det var underleg å koma tilbake ut i dagslyset i 2018. Kvar hadde me vore? Var det berre ein draum, eller hadde me snubla over ei attgrodd verd?