Stemninga smaug seg sågar ut av salen og opp i gangen der folk satt trepper for å få om ikkje eit glimt så ein tone og to frå kvintetten.Ved hjelp av dikta til Jan Magnus Bruheim tek Moldestad oss med på ei reise som inneheld sårt sakn men òg leik og løye. Perkusjon slentrar side om side med drøymande orgelbrus. Komposisjonane går ein lett åt hjarta stundom åt smilebanda og for underteikna rakt åt tårekanalen. Å få eit innblikk i korleis eit kjærleiksbrev skal komponerast er ikkje gjeve alle. Om ein så må sitje i trappa; Moldestad er vel verdt tresmaken.
This website uses cookies so that we can provide you with the best user experience possible. Cookie information is stored in your browser and performs functions such as recognising you when you return to our website and helping our team to understand which sections of the website you find most interesting and useful.