Espen Eriksen og Gunnar Halle introduserte konserten som «Salmar fritt etter hukommelsen» og leverte salmeskatten godt innpakka i eigne arrangement. Så pass godt at sjølv ikkje kjende salmar var gjenkjennelege med det same.
Men vakkert det var det. Sakralt og vakkert. Ein konsert som smurde hjarta. Og det er meir å ta av der det kjem frå, så dette vil me nok få høyra meir av.
Osasalen høver godt til slike produksjonar. Ein oase å trekkja seg attende til etter ein travel kveld ute dagen før. Kva meir kan ein seia?
